كتاب في ظلال القران سيد قطب

Myśli i wrażenia z okresu, kiedy Sayyid Qutb żył w cieniu Koranu, spisał je w tych sześciu tomach, zaczynając od odwiecznej prawdy, która jest taka, że ​​Koran jest rzeczywistością mającą ciągłe istnienie jak wszechświat Że jedno i drugie istnieje po to, by funkcjonować.

Wszechświat we wszystkich swoich aspektach wciąż się porusza i spełnia swoją rolę, jaką przeznaczył mu jego Stwórca, a Koran również spełnił swoją rolę dla ludzkości i nadal jest taki sam, a człowiek jest nadal taki sam w swojej rzeczywistości i w pochodzeniu jego natury. Ten Koran jest mową Boga skierowaną do człowieka, do tych, do których Bóg się nim zwrócił. Jest to mowa, która się nie zmienia. Zwraca się do niego do źródła jego natury i źródła jego rzeczywistości. Dlatego też jest on konieczne było przyjrzenie się uważniej, aby uświadomić sobie znaczenie zawarte w surach i wersetach oraz uświadomić sobie ukrytą w nim żywotność, aby otrzymać zawarte w nim wskazówki. Dla społeczności muzułmańskiej w każdym pokoleniu, poprzez kontemplację Sayyeda Qutba na temat istnienia pierwszą wspólnotą muzułmańską, do której po raz pierwszy zwrócił się ten Koran, aby z nim żyć, aby reprezentować ją w jej prawdziwym człowieczeństwie, w jej prawdziwym życiu i w jej ludzkich problemach oraz kontemplując przywództwo Koranu, które ma bezpośrednie przywództwo w jej codziennych sprawach i celach.Podobnie do uczelni, i widzi, jak krok po kroku bierze Koran w swoje ręce, a następnie przenosi się do społeczności islamskiej, do której Koran zwraca się dziś w taki sam sposób, jak wcześniej do niego skierowana była grupa ludzi. Ludzkość, ze wszystkimi swoimi znanymi cechami, ma zdolność reagowania na Koran i czerpania korzyści z jej przywództwa na tej samej ścieżce.

Mając ten pogląd, Sayyid Qutb dostrzegł, że Koran żyje i działa w życiu pierwszej muzułmanki oraz że może działać w życiu dzisiejszych muzułmanów i że Koran jest z nimi dzisiaj tak samo jak jutro i że nie są to jedynie hymny nabożne, odległe od specyficznej rzeczywistości muzułmanów, tak jak nie jest to historia, która została napisana i minęła, a jej skuteczność i interakcja z życiem została zniweczona.

Z tego punktu widzenia Sayyid Qutb wkracza w cienie Koranu, odkrywając jego znaczenie, interpretując jego wersety w sposób odległy od metod interpretacji stosowanych przez zaawansowanych imamów, trzymając się ducha i istoty ich interpretacji, aby naśladować umysły, które różniły się metodologią, sposobem myślenia i teoretyzacją spraw i faktów od umysłów współczesnych zaawansowanych imamów interpretacji. Gdzie wymienia surę, identyfikując ją i liczbę jej wersetów oraz czy jest to mekkańska czy medynańska, co według niego jest bardziej poprawne.