History of Ancient warfare

Oude oorlogsvoering is oorlog die werd gevoerd vanaf het begin van de opgetekende geschiedenis tot het einde van de oudheid. In Europa en het Nabije Oosten wordt het einde van de oudheid vaak gelijkgesteld met de val van Rome in 476 n. . In China kan het ook worden gezien als het einde van de groeiende rol van bereden krijgers die nodig waren om de steeds groter wordende dreiging vanuit het noorden in de 5e eeuw en het begin van de Tang-dynastie in 618 na Christus het hoofd te bieden. In India eindigt de oude periode met het verval van het Gupta-rijk (6e eeuw) en het begin van de islamitische veroveringen daar vanaf de 8e eeuw. In Japan wordt aangenomen dat de oude periode eindigt met de opkomst van het feodalisme in de Kamakura-periode in de 12–13e eeuw.

Het verschil tussen prehistorische en oude oorlogsvoering is meer organisatiegericht dan technologiegericht. Door de ontwikkeling van eerst stadstaten en vervolgens rijken kon oorlogvoering drastisch veranderen. Beginnend in Mesopotamië produceerden staten voldoende landbouwoverschotten. Hierdoor konden fulltime heersende elites en militaire commandanten ontstaan. Hoewel het grootste deel van de strijdkrachten nog steeds boeren waren, kon de vereniging elk jaar afkopen. Zo ontwikkelden zich voor het eerst georganiseerde legers.

Deze nieuwe legers konden staten helpen groter te worden en steeds meer gecentraliseerd te worden. Vroege oude legers bleven voornamelijk bogen en speren gebruiken, dezelfde wapens die in de prehistorie waren ontwikkeld voor de jacht. De bevindingen op de site van Nataruk in Turkana, Kenia, zijn geïnterpreteerd als bewijs van intergroepsconflicten en oorlogvoering in de oudheid, maar deze interpretatie is aangevochten. Vroege legers in Egypte en China volgden een soortgelijk patroon van het gebruik van massale infanterie, gewapend met bogen en speren. Infanterie was in die tijd de dominante vorm van oorlog, gedeeltelijk doordat het kameelzadel en de stijgbeugel nog niet waren uitgevonden. De infanterie zou op dat moment worden verdeeld in ranged en shock, waarbij shock-infanterie ofwel aanviel om de vijandelijke linie te doordringen of zich staande te houden. Idealiter worden deze krachten gecombineerd, waardoor de tegenstander voor een dilemma komt te staan: groepeer de krachten en laat ze kwetsbaar voor ranged, of spreid ze uit en maak ze kwetsbaar voor schokken. Deze balans zou uiteindelijk veranderen omdat de technologie ervoor zorgde dat strijdwagens, cavalerie en artillerie een actieve rol op het veld konden spelen.

Er kan geen duidelijke lijn worden getrokken tussen oude en middeleeuwse oorlogsvoering. De karakteristieke eigenschappen van middeleeuwse oorlogsvoering, met name zware cavalerie en belegeringswerktuigen zoals de trebuchet, werden voor het eerst geïntroduceerd in de late oudheid. De belangrijkste divisie binnen de oudheid is aan het begin van de ijzertijd met de introductie van cavalerie (resulterend in de achteruitgang van strijdwagenoorlogvoering), van oorlogsvoering op zee (zeevolken) en de ontwikkeling van een industrie gebaseerd op ijzermetallurgie die de massaproductie van metalen wapens en daarmee de uitrusting van grote staande legers. De eerste militaire macht die van deze innovaties profiteerde, was het Neo-Assyrische rijk, dat een tot nu toe ongeziene mate van gecentraliseerde controle bereikte, de eerste "wereldmacht" die zich uitstrekte over de hele Vruchtbare Halve Maan (Mesopotamië, de Levant en Egypte).

Opmerking :

Deze applicatie is ontwikkeld voor onderwijs- en onderzoeksdoeleinden.

Deze applicatie is gelicentieerd onder een Creative Commons Attribution 4.0 International-licentie.

Deze applicatie gebruikt materiaal uit het Wikipedia-artikel dat is vrijgegeven onder de Creative Commons Attribution 3.0 International-licentie.