Муаллими сони ё ки алифбои араби

МУҚАДДИМА

Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

Сипос ва ситоиш Худовандро, ки иисонро чун азизтариии махлуқоташ халҳ намуда, беҳтарин нсеъматҳояшро бар ӯ ато фармуд ва ӯро дар рӯи Замин халифаи худаш гардонид. Ва дуруду раҳмат бар расулу ҳабибаш ҳазрати Муҳаммад (с), ки баргузидатарини аҳли башар аст ва бар олу асҳобу дустгдоронаш.

Аммо баъд, бародарон ва хоҳарони гироминқадри мусалмон, ҳадиси мубораки расули акрам (с.) далолат мсекунад: “Талаб кардани илм фарз аст бар қулли мусалмонмардҳо ва мусалмонзанҳо». Яъне чун имрӯз шумо қадамҳои аввалинн худро барои омӯхтани илм ниҳода истодаед, ҳқамчун як фарди носеҳ (насиҳазчӣй) ба шумо муроҷиат намуда, маслиҳат медиҳсем, ки қадамҳои худро дар ин роҳ мустаҳкаму устувор доред, ҳеҷ гоҳ ба сустӣ роҳ надиҳед. Ҳар вақт ки чизеро нафаҳмидед, барои гаштаву баргапгга аз усгод пурсидан шарм - нанамосд, зсро ки чун аз дарсҳои аввал, агар нодуруст талафуз кардан ва хато хондан дар шумо пайдо шавад, то охир он боқй моқда баъдан ислоҳаш мушхил мешавад:

Хишти аввал гар ниҳад меъмор каҷ,

То ба охир меравад дсевор каҷ.

Инчунин, барои толибнлмон зарур аст, назди усгоде илм омӯзанд, ки олими илми қироат бошад, зеро ин ки пнайғамбари ислом ҳазрати Муҳаммад (с.) мефармоянд “Тарбиятдиҳанда чӣ гуна бошад, тарбиятёфта низ ҳамон хел мешавад” ва ҳеҷ вақт ба худомӯзӣ даст назананд, алалхусус дар таълими қироати Қуръон, ки хато хондан инсонро ба гунаҳгорӣ мерасонад.

Талаба ва толибагони гиромӣ! Аз шумо хоҳиш карда мешавад, ки одобу ахлоқи худро неск карда, онро тибқи нишоидоди шариат зинат диҳед. Эҳтироми устодон-муаллимони худро ба ҷо оварсд, меҳри ононро дар дил парварсд.

Камолиддин Биноӣ мегӯд:

Фаромӯш макун ҳаққи устодн илм,

Ки бар ҳиммати ӯст бунёди илм.

Агар дар дилат меҳри устод нест,

Ба дасти умеди ту ҷуз бод нест.

Барои тайёр кардани дарсҳо ва омухтани илм сустӣ накунед! Хоҳӣ ки илмат зиёда шавад, ҳамеша бо таҳорат бош, дурӯғг нагӯй, фиреб макун, ҳаққи мардумро махӯр, аз ҳаром парҳез кун, мардумозорию ғайбати кас макун, то Худованд илматро зиёда гардонад!

Илм ин беҳтарин корест, ки шоир дар ҳақҳи он мегӯяд:

Коре, кин туро ба Ҳақ расонад, илм аст,

Моле, ки зи ту кас наситонад, илм аст.

Ҷуз инлм талаб макун, ки дар ҳарду ҷаҳон,

Роҳе, ки ба мақсуд расонад, илм аст.

Инчунин, толибилмони гиромиқадр, нисбати падару модар ииҳоят меҳрубон бошед, ҳурмати онҳоро то ҳадди бояду шояд ба ҷой оваред, ки агар падару модар аз касс норизо бошанд, ягон амал ва тоъату ибодоташ дуруст намешавад.

Дар ҳадиси ҷаноби сарвари олам (с.) гуфта шудааст: «Ҷаннат зери қадами модарон аст».

Шеър: Ҷаннат, ки ризои мо дар он сст,

Дар зери қудуми модарон аст.

Шоире ба мо ҳушдор дода мегӯяд, ки оё медонед?

Ф Ф Ф

Гар модару гар падар биранҷад,

Ҷурми ту дар ин ҷаҳон нағунҷад.

Гар модару гар падар шавад пир,

Озор диҳӣ, шавин ту кофир.

* * *

Хоҳи, кн Худой аз ту хушнуд шавад,

Сармояи умри ту ҳама суд шавад.

Дар банди ризон падару модар бош,

То ҷумла гуноҳи буда, нобуд шавад!

Дар охир дасти дуо бардошта, аз Худованди мутаъол мепурсем, ки қадамҳои мо ва шуморо дар ин роҳ мустаҳкаму устувор гардонида, илми худашро бар мо арзонӣ диҳад ва аз олимони боамал дар роҳи худаш гардонад. Интунин мепурсем, ки Худованд Ватани моро аз фитнаи ҳар гуна фитнаангезон ва макри маккорон нигоҳ дошта, милдати мусалмони моро аз роҳҳои бади нашъамандиву фоҳишагарӣй, рибохориву ҳаромхурӣ, мунофкҳию бсединӣ наҷот диҳад.

Омин! Ё Раббал ъоламин!

Бо эҳтиром, ба чоп тайёркунандагон

1. Муқаддима

2. Ҳарфҳои маддор

3. Ҳарфҳои ташдиддор

4. Ҳарфҳои танвиндор

5. Ташдиди танвиндор

6. Алиф ва ҳамза

7. Ҳарфҳое, ки навишта намешаванду хонда мешаванд. Алифи муқаддар

8. Ё-и муқаддара

9. Ё-и алифия

10. Вови алифия

11. Васл- часпонидан

12. Вақф-ист

13. Мадд-кашидан

14. Идғом

15. Иқлоб

16. Номи ҳарфҳои арабӣ

17. Муқаттаоти қуръония